ฉันรักเธอ...สาวน้อยในคืนฝนพรำ

ข้อมูลเบื้องต้น

 “จำไว้นะ...ไม่ว่าจะยังไง

 ไม่ว่าจะเมื่อไหร่...ถึงเธอจะลืมฉัน

 แต่ว่า...ฉันรักเธอ”

     เสียงนั้นดังมาในหัวของฉัน ทันใดนั้นฉันลืมตาตื่น ท้องฟ้ายามค่ำคืนทว่าไร้ซึ่งดวงดาวบนฟ้า ก็แน่ล่ะ ฝนข้างนอกกำลังตกนี่นา ตกหนักซะด้วย ขณะกำลังงัวเงียอยู่ฉันมองเห็นงานที่ตัวเองยังทำไม่เสร็จ ตายแล้ว! กี่โมงกี่ยามละเนี่ย ฉันหลับไปเมื่อไหร่กันนะ การบ้านต้องส่งพรุ่งนี้แล้วด้วยซิ ฉันมองหานาฬิกา สี่ทุ่มครึ่ง! ห๊า แย่ละ ต้องรีบทำให้เสร็จ

    “เย้ เสร็จซะที เฮ่อ เหนื่อยจัง” ฉันร้องตะโกนออกมาด้วยความดีใจ เหนื่อยใช่เล่นเลยละที่ต้องมาทำการบ้านเยอะขนาดนี้  แต่ตอนนี้ทำเสร็จแล้ว ดูเวลาแล้วนี่มันตีสองกว่าๆ รีบอาบน้ำเข้านอนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องตื่นไปโรงเรียนด้วยซิ หลังอาบน้ำเสร็จฉันก็รีบล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆทันทีแต่ว่านอนไม่หลับแฮะทั้งที่ตอนนี้เพลียมากๆแปลกจัง ตอนนี้ฝนยังไม่หยุดตกแต่ก็ไม่ตกหนักเท่าไหร่แล้ว ฉันนอนฟังเสียงฝนเผื่อจะทำให้หลับง่ายขึ้นบ้าง คืนนี้ฉันเปิดหน้าต่างเอาไว้ ไม่รู้ทำไมฉันเปิดไว้ทุกๆคืน คงเป็นเพราะฝันที่ฉันฝันมาตลอดละมั้ง ระหว่างที่คิดอะไรไปเพลินๆฉันก็รู้สึกว่าตาเริ่มหนักๆ ภาพข้างหน้าค่อยๆมืดลง เสียงที่ได้ยินค่อยๆเบาลง และทุกอย่างก็กลายเป็นความมืดที่เงียบสนิท

    ‘ฉันนั่งฟังเสียงฝนตกในห้องนอนของฉัน วันนี้เป็นคืนที่ไม่มีแม้ดวงดาว ท้องฟ้ามืดครึ้ม และพื้นดินแฉะไปด้วยฝน ฉันเปิดหน้าต่างอยู่และยื่นมือออกมานอกหน้าต่าง ขณะนั้นฉันเห็นคนคนนึง ยืนกางร่มมองมาที่ห้องของฉัน และทันใดนั้นเอง เราเราประสานกัน ฉันมองเห็นดวงตาคู่นั้น ตาสีม่วง แวววาว งดงามราวอัญมณีล้ำค่า เขายิ้มให้ฉัน และในเวลาไม่กี่วินาทีต่อมา เขาเดินมาใกล้ตัวบ้านมากขึ้น และทิ้งร่มในมือ ผิวขาวเนียน ใบหน้าเรียวสวยราวผู้หญิง ผมสีแดงราวสีเลือด ทันใดนั้น ฉันเห็นเขาปีนขึ้นมาที่ระเบียงห้องของฉัน เขาถาม “เธอชื่ออะไร “ ฉันงงกับคำถามนี้ สับสนที่เขาขึ้นมาระเบียงห้องฉันอย่างง่ายดาย แต่ฉันก็ตอบเขา “ช...ชื่อ.อ.ไอริส” ‘

กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น “นี่ฉันฝันอีกแล้วหรอเนี่ย” ฉันพูดกับตัวเอง หันดูนาฬิกา หกโมงเช้า ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัว และลงไปกินข้าวเพื่อไปโรงเรียน “ทานข้าวเลยมั้ยคะคุณไอริส”พี่หวานถามฉัน พี่หวานเป็นคนรับใช้ที่พ่อกับแม่ซึ่งไม่ค่อยอยู่บ้านเพราะไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆหามาให้อยู่เป็นเพื่อนและคอยทำงานบ้านทุกอย่างให้ เราเลยสนิทกัน พี่หวานอยู่บ้านนี้มาหลายปีแล้วตั้งแต่ฉันอายุ13 ตอนนี้ฉันอายุ17 แล้ว “ค่ะ วันนี้พี่หวานทำอะไรให้ทานเอ่ย” ฉันถามเหมือนทุกๆเช้าก่อนจะทานข้าว “ข้าวต้มปลาค่ะ” พี่หวานตอบก่อนจะยกข้าวต้มปลาหอมๆมาให้ทาน อร่อยจริงเล๊ย

   เช้านี้อากาศดีมากแต่ว่าฉันกลับไม่สดชื่นเลย ก็ดันไม่ได้นอนเลยนี่นา กว่าจะหลับไม่รู้กี่โมงกี่ยามเข้าไปแล้ว พอหลับก็ฝันอีกฝันถึงผู้ชายตาสีม่วงผมแดงคนนั้น เค้าหล่อมากๆเลยล่ะ แต่ฉันไม่เคยเห็นคนที่ตาสีม่วงหัวแดงเลยซักคนนะ

“นี่ ไอริส ไม่กลับบ้านเหรอ “ แก้วถามฉัน นี่มันเลิกเรียนเล้วเหรอเนี่ย แล้วฉันก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องเรียน ตั้งใจตรงกลับบ้านเลย วันนี้ฉันได้เอารถมาเพราะงั้นจำเป็นต้องเดินกลับ ฉันเดินมาตามถนน แต่ทำไมมันดูไกลจังเนี่ย เฮ่อรู้งี้เอารถมาก็ดีจะได้ไม่ต้องเหนื่อยเดินไกล บ้าเอ๊ย! ระหว่างที่ฉันคิดอะไรอยู่นั้น ฉันก็ไปกระแทกเข้ากับคนคนนึง “โอ๊ย” ฉันร้องด้วยความเจ็บ ก็ฉันล้มลงแล้วนี่นา “นี่เดินยังไงห๊าถึงไม่ดูคนเลยเนี่ยเจ็บจะตายอยู่แล้ว”ฉันต่อว่าคนคนนั้นทั้งที่ยังไม่มองหน้าด้วยซ้ำ “ขอโทษ” เสียงคนคนนั้นพูดขึ้น ฉันลุกขึ้นมองหน้า นี่มัน! คนในฝันฉันนี่นา ตาสีม่วงนั่น หัวสีแดงนั่น ใช่! แต่ไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรอีกด้วยซ้ำ เขาก็เดินจากไป ไปไกลด้วย ฉันมองเขาจนลืมไปเลยล่ะว่าเขาชนฉันจนล้มน่ะ

   “ผมชื่อ โฟลว ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ” ฉันมองนายหัวแดงนั่น ผู้ชายที่ชนฉันเมื่อวาน ผู้ชายในฝันฉัน ฉันจำเขาได้ จำดวงตาสีม่วงนั่นได้ ตอนนี้เขามาเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนเดียวกับฉัน

  “ไอริสดูโฟลวสิ หล่อเนอะ ฉันไม่เคยเห็นผู้ชายตาสีม่วงหัวสีแดงแล้วหล่อขนาดนี้เลยนะ “แก้วพูด

  “หวัดดีครับ ชื่ออะไรเหรอครับ ผมขอโทษเรื่องเมื่อวานนะครับ พอดีผมรีบเลยไม่ทันช่วยคุณน่ะ”

  “ไม่เป็นไรหรอก “

  “ชื่อแก้วค่ะ”แก้วพูดขึ้นก่อนพูดต่อ”เพื่อนฉันชื่อไอริส”

   ผ่านไปหนึ่งเดือน วันนี้วันเกิดฉัน พ่อแม่ไม่กลับบ้านบอกว่ามีงานยุ่งมากๆ ฉันต้องฉลองกับพี่หวานแล้วก็แก้ว คืนนี้เรานัดกันมาฉลองที่บ้านฉัน ช่วงนี้โฟลวกลายเป็นเพื่อนเราแล้ว เมื่อวานฉันชวนเขามาวันเกิดฉันด้วย ไม่รู้ว่าจะมารึเปล่านะ ตั้งแต่เขาย้ายมาเรียนห้องเดียวกับฉัน ฉันก็ไม่ฝันถึงเขาอีกเลย ตอนนี้ฉันกำลังช่วยพี่หวานยกกับข้าวที่พี่หวานทำเป็นพิเศษมาวางบนโต๊ะกินข้าว แล้วก็ได้ยินเสียงออดดังขึ้นหน้าบ้าน ตอนนี้ฝนตก ก็นี่มันหน้าฝนนี่นะ ไม่แปลกที่ฝนจะตก ปีที่แล้วก็เช่นกัน ฉันเดินไปหยิบร่มแล้วเดินไปที่หน้าบ้านเพื่อเปิดประตู น่าจะเป็นแก้วที่แล้ว และพอเดินออกไป ก็เห็นเป็นโฟลว เขามาจริงด้วย ฉันรีบเดินไปหาเขาและเปิดประตูให้ และแก้วก็ขับรถของเธอมาถึงพอดี

  “สวัสดีจ๊ะ”ฉันทักทายโฟลวและแล้ว

หลังจากกินเลี้ยงเสร็จ เราก็นั่งเล่นด้วยกัน เปรี้ยง!! เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นขณะฉันกำลังเดินไปห้องน้ำ และตรงทางเดินนั้นเขาไม่พูดอะไรเลย หน้าเขาดูเศร้า เรามองตากันนิ่ง เขายืนนิ่งเงียบ เงียบมาก และฉันเห็น

‘ “นี่ๆ เธอน่ะ” เสียงโฟลวขณะนั่งอยู่บนเก้าอี้ในห้องนอนของฉันพูดพร้อมส่งกล่องอะไรบางอย่างมาให้ บนนั้นเขียนว่า สุขสันต์วันเกิด ฉันรับมา “แกะดูสิ”เขาพูด แล้วฉันก็ทำตามนั้นอย่างว่างาย ฉันรีบแกะของขวัญนั่น ใช่ วันนี้วันเกิดของฉัน พอแกะออกดูก็เห็นสร้อยจี้รูปหยดน้ำสีฟ้า สวยมาก! จี้ทำจากพลอยสีฟ้า ฉันกระโดดเข้าไปกอดเขาเหมือนคุ้นเคยกับเขามานาน แล้วเขาให้ฉันดูอะไรบางอย่าง เขาชี้ออกไปนอกห้องนอนของฉัน ข้างนอกฝนกำลังตก แล้วฉันก็เห็นภาพผู้คนมากมายกำลังร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้ฉัน แล้วก็มีพลุจำนวนมากจุดอยู่ ฉันยืนดูอยู่อย่างนั้นโดยมีเขาอยู่ด้านหลัง นาน ประมาณห้านาที แล้วภาพนั้นก็หายไป ฉันมองหน้าเขาด้วยความสงสัย “ของขวัญวันเกิดอีกอย่างน่ะ ขอให้เธอมีความสุขมากๆนะไอริส” เขาพูด “ความสามารถพิเศษของฉันน่ะ”เขาบอกเพราะเห็นว่าฉันทำหน้าสงสัย ก็สงสัยสิ เค้าทำได้ไง มันวิเศษมากๆ มีมนุษย์ที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ไง แล้วขณะที่ฉันสงสัยอยู่นั้น ก็มีเสียง เปรี้ยงงงงงง! ฟ้าผ่าเหรอ แล้วฉันก็เห็นผู้ชายสามคนในห้องของฉัน เข้ามาได้ไง! “เจ้าให้มนุษย์รู้ความลับของเราไม่ได้ ความสามารถนี้ต้องปิดเป็นความลับ พาเขาไป” ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น อะไรกัน ความลับเหรอ นี่เขาไม่ใช่มนุษย์เหรอ “อย่าทำอะไรเธอ!” เสียงโฟลวพูดก่อนจะโดนลากออกไป ฉันได้ยินเขาพูด” “จำไว้นะ...ไม่ว่าจะยังไง ไม่ว่าจะเมื่อไหร่...ถึงเธอจะลืมฉัน แต่ว่า...ฉันรักเธอ ฉันจะกลับมาหาเธอ” เสียงนั้นดังในหูของฉัน ตอนนี้ฉันยืนเผชิญหน้ากับชายที่สั่งให้คนจับโฟลวไป เขาต้องหน้าฉัน และฉันก็ค่อยๆหมดแรงและหลับไป’

   ฉันได้สติแล้ว น้ำตาไหลออกมา ไม่รู้ทำไมแล้วฉันก็วิ่งเข้าไปกอดเขา “ฉันรักเธอ”เขาพูดแล้วฉันก็จำเรื่องทุกอย่างได้แล้ว ไม่มีวันลืม “ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ”เขาพูดอยู่อย่างนั้นฉันก็รักเขา ฉันคิด เรากอดกันในคืนฝนตกนี้ อยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ ขณะเสียงฝนตกดังมา “ฉันก็รักเธอ”ไม่รู้เราจะอยู่ด้วยกันได้ถึงเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้อยากจะอยู่กับเขาให้นานที่สุดจนกว่า...